ممنوعیت ریش، تمرکز بر آمادگی جسمانی و حمایت بیشتر از فرماندهان تندخو. پیت هگست، وزیر دفاع آمریکا در یک سخنرانی غیرمعمول در برابر صدها ژنرال و دریاسالار، و سپس در مجموعه‌ای از یادداشت‌های رسمی، چشم‌انداز خود از ارتشی سختگیرتر و منضبط‌تر را ترسیم کرد؛ ارتشی که به گفته او دیگر گرفتار «چرندیات ووک» (woke garbage) نخواهد بود.
اما شماری از افسران سابق ارتش به فهرست تغییرات پیشنهادی او اعتراض دارند و می‌گویند برخی از این سیاست‌ها افراطی است و برخی دیگر حتی می‌تواند مانع دستیابی به هدف هگست برای افزایش آمادگی و توان رزمی ارتش آمریکا است.
هگست بیشترین تمرکز خود را بر مسائل پرسنلی گذاشت: تراشیدن اجباری ریش، سخت‌تر شدن دوره آموزش پایه و تمرین روزانه بدنی برای همه نظامیان. در مقابل، حمایت‌های قانونی از افشاگران (whistle-blowers) و مقرراتی که بررسی سوءرفتارهای گذشته فرماندهان را هنگام ارتقا درجه الزامی می‌کرد، از دستور کار خارج شد.
سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی، دان کریستنسن که اکنون یک وکیل نظامی و فعال مدنی است، پس از شنیدن سخنرانی گفت: «این صحبت‌ها از واقعیت جداست. مشکلات اصلی ارتش نه ریش است، نه اضافه‌وزن، و نه گسترش سیاست‌های برابری و تنوع».
بازگشت به دهه نود
وزیر دفاع از فرماندهان حاضر خواست «قانون ۱۹۹۰» را به کار بگیرند و همه تغییرات در آموزش و استانداردها طی ۳۵ سال اخیر را دوباره بررسی کنند. او گفت: «۱۹۹۰ نقطه شروع خوبی به نظر می‌رسد».
1991 سالی بود که قوانین مربوط به حضور زنان در نقش‌های رزمی تغییر کرد؛ تغییراتی که روندی طولانی را آغاز کرد و در نهایت باعث شد زنان در تقریباً همه بخش‌های ارتش، حتی در رده‌های عالی فرماندهی، به کار گرفته شوند. از آن زمان، ارتش آمریکا از نظر نژادی نیز متنوع‌تر از گذشته شده است.
هگست دستور خاصی درباره زنان صادر نکرد، اما تأکید کرد همه نیروهای رزمی باید «بالاترین استاندارد مردان» را رعایت کنند. او گفت: «این تصمیم برای جلوگیری از حضور زنان نیست. اما در مشاغلی که توان جسمانی برای نبرد ضروری است، استانداردها باید سخت و غیر جنسیتی باشند. اگر زنان بتوانند این معیارها را برآورده کنند، عالی است؛ اگر نتوانند، همین است که هست». این موضع بسیاری از نظامیان را متعجب کرد؛ زیرا زنان شاغل در یگان‌های رزمی ارتش آمریکا سال‌هاست که دقیقاً همان استانداردهای جسمانی مردان را رعایت می‌کنند.
مخالفت با ریش
یکی دیگر از دستورات هگست، منع اعزام تقریباً همه نیروهایی است که ریش دارند؛ حتی کسانی که به دلایل مذهبی معافیت گرفته‌اند. او با لحنی تحقیرآمیز گفت: «دیگر خبری از ریشوها نخواهد بود. دوران مجوزهای مضحک و گسترده برای اصلاح تمام شد. اگر کسی نمی‌خواهد اصلاح کند و ظاهر حرفه‌ای داشته باشد، وقت آن رسیده شغل یا حرفه دیگری پیدا کند».
این اظهارات واکنش تند سوخبیر تور، افسر توپخانه میدانی و یک تفنگدار دریایی بازنشسته با مذهب سیک را در پی داشت. او گفت: «به نظر من اصلاً نمی‌داند درباره چه صحبت می‌کند و لحنش هم به‌شدت غیر‌احترام‌آمیز است».
تور که همانند صدها سیک دیگر اجازه داشت با ریش و دستار در یونیفرم ارتش خدمت کند و نشان داده بود که می‌تواند با وجود ریش از ماسک‌های شیمیایی استفاده کند، هشدار داد این ممنوعیت در عمل مسیر ارتقا و اعزام را بر روی بسیاری از مسلمانان، یهودیان و سیک‌ها خواهد بست. او گفت: «ما همین حالا در توپخانه، پیاده‌نظام و واحد عملیات ویژه نیروهای سیک داریم که در سراسر جهان در حال خدمت‌اند. ما نشان داده‌ایم می‌توانیم مأموریتمان را انجام دهیم و از روحیه جنگجویی که وزیر از آن صحبت می‌کند حمایت می‌کنیم. اینکه او ما را “ریشوها” بخواند، برای من تکان‌دهنده است».
البته برخی مسائل مطرح‌شده توسط وزیر دفاع، برای بخشی از بدنه ارتش جالب توجه بود. معافیت از اصلاح ریش در ارتش آمریکا در سال‌های اخیر گسترش یافته و فرماندهان اجازه نداشتند درباره آن سؤال کنند تا مبادا قوانین محرمانگی پزشکی را نقض کنند. از سوی دیگر، فرماندهان با انبوهی از برنامه‌های آموزشی اجباری در موضوعاتی مانند قاچاق انسان و امنیت سایبری روبه‌رو هستند؛ آموزش‌هایی که هگست وعده داد مورد بازنگری قرار گیرند.
سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی، دان کریستنسن که ۲۰ سال خدمت کرده، درباره الزام به گذراندن دوره‌های آموزشی متعدد گفت: «نمی‌دانم چند دوره آموزش مقابله با قاچاق انسان گذرانده‌ام، در حالی که هرگز با چنین موضوعی سر و کار نداشتم. کاملاً موافقم که بازنگری در این آموزش‌ها منطقی است».
سوخبیر تور، افسر بازنشسته تفنگداران دریایی نیز با وجود انتقاد از لحن وزیر دفاع، اذعان کرد که بخشی از مشکلات مطرح‌شده واقعی است. او گفت: «وقتی کاپیتان بودم، با آموزش‌های اجباری خسته‌کننده، اجرای نامنظم استانداردهای آمادگی جسمانی و رواج چهره‌های نامرتب در صفوف روبه‌رو بودم. مشکلات واقعی‌اند، اما مطمئن نیستم روش او به حل‌شان کمک کند. من تفنگداران بسیار خوبی داشتم که به دلیل مشکلات پزشکی واقعاً نمی‌توانستند اصلاح کنند. با این قوانین، آن نیروها را از دست می‌دادم. این چطور می‌تواند ارتش را بهتر کند؟»
فضای مساعد برای سوء استفاده
کریستنسن نگرانی مشابهی درباره تغییراتی داشت که هگست در دفاتر «فرصت‌های برابر» و «بازرس کل» اعمال کرده است؛ دفاتری که وظیفه رسیدگی به شکایات مربوط به تخلفات و سوء استفاده‌ها را برعهده دارند. هگست مدعی شد این دفاتر «درگیر سیاسی‌کاری شده‌اند و افراد شاکی، ایدئولوگ‌ها و نیروهای ضعیف را در جایگاه قدرت قرار داده‌اند».
بر اساس دستورالعمل‌های جدید، شکایات باید سریع‌تر بررسی شوند، اما همزمان به ارتش اجازه داده می‌شود افرادی را که شکایتشان بی‌اساس تشخیص داده شود، مجازات کند. کریستنسن هشدار داد: «اگر نیروها بترسند که به خاطر حرف زدن ممکن است تنبیه شوند، ارتش آسیب خواهد دید و صرفاً چون مدارک کافی برای اثبات ادعا وجود نداشته، بسیاری دیگر هرگز لب به اعتراض باز نخواهند کرد».
او که سال‌ها در سازمانی مدافع افشاگران فعالیت کرده، افزود: «این سازوکار به‌دلیل یک ضرورت ایجاد شده است. کافی است به تاریخ اخیر نگاه کنید تا ببینید شکایات مربوط به آزار جنسی، تبعیض و سایر سوءرفتارها اغلب صحت داشته‌اند».
کریستنسن همچنین از برنامه وزیر دفاع برای دادن آزادی عمل بیشتر به مربیان نظامی در اردوگاه‌های آموزشی و لغو مقررات قدیمی که تماس فیزیکی با سربازان تازه‌وارد را محدود می‌کرد، ابراز شگفتی کرد. او گفت: «این قوانین بعد از دهه‌ها سوءاستفاده و آزار ایجاد شدند. فکر نمی‌کنم حذفشان پایان خوشی داشته باشد».
بسیاری از مقرراتی که هگست می‌خواهد لغو کند، پس از سال ۱۹۹۰ ایجاد شدند؛ زمانی که ارتش به‌تدریج با مسائل ناشی از تنوع بیشتر، از جمله آزار و تبعیض، مواجه شد. برای بسیاری از نظامیان، سال ۱۹۹۰ یادآور دوره‌ای تاریک است که آزار جنسی بدون مجازات می‌ماند و زنان از پروازهای رزمی، خدمت در بسیاری از ناوهای جنگی و دیگر مأموریت‌های حیاتی محروم بودند.
الیزا کاردنل، افسر پیشین نیروی دریایی که بر روی ناوشکن خدمت کرده گفت: «اگر به سال ۱۹۹۰ برگردیم، من حتی اجازه نداشتم کارم را انجام دهم. زمانه عوض شده است. امروز زنان بسیاری در میدان نبرد خدمت می‌کنند و نشان داده‌اند که این حضور جواب می‌دهد».
اکنون حدود ۱۰ هزار زن در واحدهای رزمی ارتش آمریکا حضور دارند. شمار زنان در سخت‌ترین شاخه‌ها، از جمله نیروهای عملیات ویژه، همچنان اندک است؛ زیرا استانداردهای طاقت‌فرسای جسمانی برای این مشاغل بسیار دشوار است و تنها شمار کمی از مردان و زنان موفق به گذر از آن‌ها می‌شوند.
کارْدنل افزود: «برایم گیج‌کننده است که وزیر دفاع، که بارها گفته زنان جایی در مشاغل رزمی ندارند، مدام تأکید می‌کند نباید برای زنان استانداردها را پایین آورد. او مرتب می‌خواهد مشکلی را حل کند که اصلاً وجود ندارد. ما همه ملزم به رعایت همان استانداردها هستیم. اما انگار به نقطه‌ای رسیده‌ایم که صرفِ حضور زنان در ارتش به یک موضوع سیاسی تبدیل شده است».
منبع: اکوایران
ثبت دیدگاه