در اوج هیاهوی جنگ اخیر ایران، جاش همر، یکی از چهره‌های محافظه‌کار و دبیر ارشد نشریه نیوزویک در پشتی در شبکه اجتماعی ایکس، نشریه د آمریکن کانسرویتیو را آماج حمله قرار داد؛ حمله‌ای که بیش از هر چیز پرده از انگیزه‌های واقعی او برداشت. جاش همر در ۱۲ ژوئن ۲۰۲۵ با لحنی کنایه‌آمیز نوشت: «این از عجایب روزگار ماست که نشریه‌ای با عنوان محافظه‌کار آمریکایی، نسبت به همه کشورهای عربی مواضعی نزدیک‌تر به ایران و اخوان‌المسلمین دارد.»
حمله به ایران؛ تکرار اشتباهات عراق یا سناریویی جدید برای منافع اسرائیل؟
کاملاً پیداست که جریان نئومحافظه‌کار، پس از ناکامی‌های مکرر و ریزش اعتبار در افکار عمومی، این روزها به فکر بازسازی چهره خود افتاده است. برای احیای جایگاه ازدست‌رفته، افرادی نظیر جاش همر را وارد میدان کرده‌اند تا با شعار «اول آمریکا»، جناح محافظه‌کار را به خدمت پروژه‌های جنگ‌طلبانه خود درآورند. آن‌ها با انتقاد از گذشته پرهزینه سیاست خارجی‌شان، عسل فریب به جوانان می‌دهند تا همین نسل تازه را به حمایت بی‌چون‌وچرای ماجراجویی‌های اسرائیل در خاورمیانه متعهد کنند.
نشریه آمریکن کانسرویتیو از همان ابتدای تأسیس همواره نسبت به تکرار جنگ‌های بی‌پایان قرن بیست‌ویکم هشدار داده و پوچی خشونت‌های بی‌دلیل را به چالش کشیده است. این نشریه در سال ۲۰۰۲، دقیقاً با هدف ایستادگی مقابل فاجعه قریب‌الوقوع عراق متولد شد. سرمقاله نخست آن، بر واقع‌گرایی و خویشتن‌داری تأکید داشت و گزارش‌ها و یادداشت‌های بعدی نیز همواره روایت‌های رسمی از ضرورت مداخله در عراق را به نقد کشید. این نشریه همچنین بارها مخالفت خود را با ادامه جنگ افغانستان، بحران سوریه، مشارکت آمریکا در بمباران یمن (از ۲۰۱۵) و ویرانی لیبی اعلام کرده است.
جاش همر، به واسطه فاصله نسلی با بومرها (نسل بومرها به افرادی اطلاق می‌شود که در دوره‌ای بین سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۴ به دنیا آمده‌اند) خود را وارث ناکامی‌های بزرگ نئومحافظه‌کاران دهه‌های پیشین نمی‌داند و با آسودگی، گاهی انتقاد ملایمی به جنگ‌های عراق و افغانستان وارد می‌کند تا چنین القا کند که درگیری‌های امروزی از جمله رویارویی اسرائیل و ایران ماجرایی کاملاً متفاوت و سودمند برای آمریکاست. پشت این تاکتیک، تلاش برای جذب نسل جدید و کشاندن آن‌ها به اردوگاه اسرائیل‌محور موج می‌زند. در این میان، نسل بومر که سال‌ها زیر بمباران تبلیغات قرار داشته، امروز تنها تکیه‌گاهش مفسرانی چون مارک لوین است که همچنان با همان ادبیات قدیمی نئومحافظه‌کاران، از سیاست خارجی به نفع اسرائیل دفاع می‌کنند.
حملات تند جاش همر، در اصل پاسخی است به موضع انتقادی نشریه آمریکن کانسرویتیو نسبت به حمله نظامی اسرائیل به ایران و فضای جنگ‌طلبانه‌ای که ترامپ به راه انداخته است. هرچند در دل خانواده نشریه آمریکن کانسرویتیو صداهای گوناگونی به گوش می‌رسد، اما بسیاری از نویسندگان آن، همواره مدافع خویشتن‌داری و تعامل مسالمت‌آمیز با ایران بوده‌اند؛ راهکاری که به نفع ثبات منطقه و امنیت و رفاه آمریکاست و کشور را از باتلاق جنگ‌های پرهزینه دور می‌کند.
جنگ‌طلبان دروغگو: چگونه نئوکان‌ها بار دیگر می‌خواهند آمریکا را فریب دهند؟
با این حال، جاش همر خواستار آن است که آمریکا شانه‌به‌شانه اسرائیل بایستد تا آخرین سد راه هژمونی کامل اسرائیل در منطقه را هم از میان بردارد. این رویکرد اما می‌تواند عواقبی فاجعه‌بار برای منافع ملی آمریکا و اندک اعتبار جهانی باقی‌مانده‌اش داشته باشد. روشن است که در صورت شعله‌ور شدن آتش جنگ منطقه‌ای، علاوه بر تلفات انسانی گسترده، اقتصاد آمریکا و کل جهان به‌شدت آسیب می‌بیند و حتی خود اسرائیل هم در امان نخواهد بود. کافی است تصور کنیم جهش بهای بنزین به بالای ۱۰ دلار چه بر سر اقتصاد غرب خواهد آورد. در این میان، هزاران نظامی آمریکایی مستقر در منطقه که همانند مین‌های پنهان پراکنده‌اند در خط مقدم این فاجعه قربانی خواهند شد.
در چنین شرایطی، خشم انباشته‌شده حاصل دهه‌ها مداخله، جنگ نیابتی و کودتا می‌تواند تعادل متزلزل شماری از دولت‌های هم‌پیمان آمریکا در منطقه را به مرز سقوط بکشاند.آیا ممکن است سرنوشت برخی شیخ‌نشین‌های خلیج فارس به کابوس سوریه یا لیبی شباهت پیدا کند؟ این سناریو چه سودی برای منافع آمریکا و نظم جهانی خواهد داشت؟ ادعای «حمایت از ایران و اخوان‌المسلمین» که جاش همر مطرح می‌کند، با اندکی تأمل بی‌اعتبار می‌شود. نشریه آمریکن کانسرویتیو نه مدافع تهران است و نه در پی تبلیغ شعارهای ایدئولوژیک؛ موضع ما، مخالفت با قحطی، نسل‌کشی، ترور و جنگ‌های بی‌حاصل است.
چرا برخی همچنان می‌خواهند آمریکا را در باتلاق خاورمیانه نگه دارند؟
حمله جاش همر نمونه‌ای تمام‌عیار از همان الگوی تکراری و کهنه جریان‌های جنگ‌طلب است: اگر منتقد جنگ ویتنام بودی، برچسب «طرفدار ویت‌کنگ» می‌خوردی؛ اگر علیه حمله به عراق موضع می‌گرفتی، متهم به همدستی با القاعده می‌شدی؛ و اگر جنایت‌های گروه‌های مورد حمایت آمریکا و اسرائیل در سوریه را نقد می‌کردی که رهبرانش مثل جولانی، سابقه فعالیت در القاعده دارند بی‌درنگ لقب «ستون پنجم اسد» نصیبت می‌شد. حتی اگر خواهان صلح با روسیه اتمی باشی، بی‌معطلی به عنوان «مزدور پوتین» معرفی می‌شوی.
تمام این بازی‌های نخ‌نما برای سرکوب مخالفان و بستن دهان منتقدان طراحی شده است. جالب آنکه اشاره همر به قطر هم کاملاً بی‌پایه است؛ کشوری که سال‌ها متحد اسرائیل بوده و تأمین مالی حماس را برعهده داشته است. موضع نشریه آمریکن کانسرویتیو، نه جانبداری از یک طرف، بلکه به دنبال مخالفت بی‌چون‌وچرا با جنگ و خشونت است. ما همواره علیه خون‌ریزی و ویرانی ایستاده‌ایم و مدافع جان بی‌گناهان بوده‌ایم. این نشریه هرگز از کشتار، قحطی و آوارگی مردم دفاع نکرده و باور دارد که جان هیچ‌کس بر دیگری ارجحیت ندارد.
در نقطه مقابل، سابقه نیوزویک محلی که جاش همر بی‌رقیب در آن عرض‌اندام می‌کند آکنده از بحران و خطاهای تاریخی است: سال ۲۰۰۳، این رسانه یکی از پرچمداران تبلیغ ادعاهای سلاح‌های کشتار جمعی عراق بود؛ نتیجه‌اش اما چیزی جز منطقه‌ای آشوب‌زده و صدها هزار قربانی نداشت. در ۲۰۱۱، از مداخله ناتو در لیبی استقبال کرد و حاصل آن، فروپاشی یک کشور و گسترش هرج‌ومرج بود. از همان سال، شورش سوریه را ترویج داد و پیامدش، ظهور داعش و مرگ بیش از نیم میلیون نفر بود. «بهار عربی» را نماد زایش دموکراسی جا زدند، اما خروجی آن فقط جنگ داخلی و کودتا شد. دو دهه اشغال افغانستان را تا ۲۰۲۳ توجیه کردند، اما در نهایت، پس از صرف دو تریلیون دلار و هزاران کشته، همه چیز طی یازده روز به سقوط کامل انجامید. در حالی که نشریه آمریکن کانسرویتیو همواره در برابر این جنگ‌ها ایستاد، نیوزویک در تمام این بحران‌ها جانب مداخله و جنگ‌طلبی را گرفت.
پافشاری جاش همر برای سوق دادن آمریکا به سمت ماجراجویی‌های شکست‌خورده اسرائیل علیه ایران در خدمت به ساختار امنیتی پنهانی است که منافع خود را در بی‌ثباتی و آشوب خاورمیانه جست‌وجو می‌کند؛ همان ساختاری که با کودتاهایی چون ۱۹۵۳ در ایران، جنگ‌های نیابتی و پروژه‌های تغییر رژیم، آمریکا را به ورطه رکود، تورم و بی‌اعتمادی کشانده است. در این سناریو، حمایت کورکورانه از اقدامات اسرائیل در غزه و حملات به ایران، نه‌تنها راهی به سوی هژمونی منطقه‌ای برای تل‌آویو باز نمی‌کند، بلکه خود مردم اسرائیل را نیز در آتش بحران‌های منطقه‌ای گرفتار می‌سازد. این نشریه همچنان با صدایی شفاف و استوار، این موج جنگ‌طلبی را به نقد می‌کشد.
منبع: فرارو
ثبت دیدگاه