،رسانه انگلیسی در گزارشی با عنوان «چرا طرح ریویرای غزه محکوم به شکست است» به بررسی نقشه رژیم صهیونیستی برای تبدیل غزه به منطقه‌ای شبیه به دبی پرداخته و تاکید می‌کند که چنین پروژه‌ای نه تنها پوششی برای جابه‌جایی اجباری فلسطینیان است، بلکه از نظر اقتصادی نیز بر پایه فرضیات غیرواقعی بنا شده است.
پایگاه تحلیلی «میدل‌ایست آی» در این مقاله اشاره می‌کند که مقیاس گسترده ویرانی در غزه اساساً امکان چنین طرحی را از بین برده است. سازمان ملل متحد برآورد کرده است که تنها برای پاکسازی ۴۲ میلیون تُن آوار ناشی از بمباران‌های رژیم صهیونیستی، حدود ۶۰۰ میلیون دلار نیاز است. این در حالی است که این رقم حتی ساخت زیرساخت‌های حیاتی مانند فاضلاب، آب و برق برای «برج‌های درخشان، کانال‌ها و مراکز داده مبتنی بر هوش مصنوعی» را شامل نمی‌شود!
«مارک یارزومبک»، استاد تاریخ معماری در مؤسسه فناوری ماساچوست، هرگونه مقایسه غزه با آلمان پس از جنگ جهانی دوم را نادرست می‌داند. او توضیح داده که بازسازی آلمان بر اساس «طرح مارشال» و پشتیبانی یک اقتصاد صنعتی قدرتمند بود، اما غزه پیش از جنگ تنها بر زیتون و ماهی متکی بود و فاقد هرگونه زیرساخت صنعتی لازم برای بازپرداخت چنین سرمایه‌گذاری‌هایی است.
یارزومبک این طرح را «پوششی سادیستی» برای سیاست‌های رژیم صهیونیستی دانسته و گفته است هدف اصلی، تبدیل غزه به یک «منطقه فروپاشیده» از طریق تخریب کامل و جابه‌جایی اجباری ساکنان آن است.
بازتاب طرح‌های جابه‌جایی پیشین
به گزارش میدل‌ایست آی، این طرح جدید که توسط «مایکل آیزنبرگ» سرمایه‌گذار اسرائیلی-آمریکایی و «لیران تانکمن» کارآفرین صهیونیست و افسر پیشین اطلاعات نظامی هدایت می‌شود، تکراری از ایده‌های پیشین درباره جابه‌جایی فلسطینیان است. این طرح شباهت زیادی به نقشه‌ای دارد که پیش‌تر توسط «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا مطرح شده بود.
در جزئیات طرح آمده است که هزینه‌ها با خروج فلسطینیان کاهش می‌یابد. بر اساس این محاسبات، سرمایه‌گذاران باید به هر فلسطینی ۵۰۰۰ دلار پرداخت کنند و هزینه اجاره و غذای او را در کشوری دیگر برای چند سال بپردازند تا به این ترتیب، جابه‌جایی اجباری تامین مالی شود.
رسانه انگلیسی خاطرنشان می‌کند که طراحان این طرح، رقم ۱۰۰ میلیارد دلار را به‌عنوان هزینه ساخت مطرح کرده‌اند و مدعی‌اند که این پروژه نیازی به تأمین مالی آمریکا ندارد. اما تحلیلگران به‌شدت در مورد تمایل کشورهای خلیج فارس به سرمایه‌گذاری در چنین پروژه‌ای تردید دارند.
«جیم کرین» کارشناس امور غرب آسیا در دانشگاه «رایس» گفته است که کشورهای حاشیه خلیج فارس پیش‌تر تجربه تلخی از سرمایه‌گذاری در بازسازی داشته‌اند، زیرا هر بار آنچه ساخته‌اند در حملات جدید صهیونیست‌ها نابود شده است. او همچنین اشاره کرده است که کاهش قیمت نفت امکان سرمایه‌گذاری جدید را محدود کرده است.
روند «دبی‌سازی» و محدودیت‌های آن
این گزارش اضافه می‌کند که حتی عربستان سعودی با وجود جایگاه خود به‌عنوان تنها عضو گروه ۲۰ در جهان عرب، برای اجرای پروژه‌های چشم‌انداز ۲۰۳۰ با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کند و ناچار شده طرح‌های پرسروصدایی مانند «نئوم» را کوچک‌تر کند. در مقابل، برخی کارشناسان احتمال می‌دهند که امارات متحده عربی برای کسب سود از چنین پروژه‌ای وارد عمل شود.
میدل‌ایست‌آی این طرح را در چارچوب روند گسترده‌تر «دبی‌سازی» در غرب آسیا تحلیل می‌کند. از بازسازی مرکز شهر بیروت پس از جنگ داخلی لبنان تا برج‌های خالی در اردن، تونس و مصر، پروژه‌هایی مشابه در منطقه ایجاد شده‌اند.
«یاسر الشبشاوی» استاد معماری دانشگاه کلمبیا گفته است که مشکل اصلی این طرح نه کمبود پول، بلکه پیامدهای سیاسی و اجتماعی آن است. به گفته او، غزه در صورت نابودی کامل، شاید به ساختمان‌هایی «ارزشمند» بدل شود، اما این امر تنها از طریق «پاکسازی قومی» مردم محلی آن ممکن خواهد بود.
خیال خام نابودی حماس
این مقاله همچنین تصریح می‌کند که یکی از بزرگ‌ترین ضعف‌های این طرح، فرض نابودی کامل حماس است؛ حال‌آنکه حتی نزدیک‌ترین متحدان آمریکا مانند مصر نیز این تصور را غیرواقعی می‌دانند. به‌رغم ۲۳ ماه جنگ و محاصره، حماس همچنان توانایی اجرای عملیات‌های پیچیده علیه نیروهای صهیونیست را دارد.
«عبدالرحمن کیتانه» استاد معماری دانشگاه «بیرزیت» گفته است که در صورت «پاکسازی کامل»، ساخت چنین شهری شاید از نظر مالی ممکن باشد، اما مسأله اصلی این است که «چه کسانی قرار است در این آپارتمان‌ها زندگی کنند؟» او تأکید کرده است که زمین در فلسطین معنایی فراتر از پول دارد و نمی‌توان با سرمایه‌گذاری علقه قلبی یک ملت با سرزمینشان را خرید.
منبع: ایسنا
ثبت دیدگاه