تحولات اخیر در شورای امنیت ملی ایالات متحده بار دیگر بر تلاقی پیچیده منافع واشنگتن و تل‌آویو در قبال ایران سایه افکنده است. انتصاب «مِرَاو سِرِن»، چهره‌ای با سابقه در وزارت جنگ رژیم صهیونیستی و وابستگی مستقیم به جناح نئومحافظه‌کار آمریکا، به‌عنوان مسئول میز ایران و اسرائیل در شورای امنیت ملی، تنها یک انتصاب اداری نیست؛ بلکه تجلی رویکردی استراتژیک برای مهندسی مسیر سیاست خارجی آمریکا در برابر ایران.
حضور «سرن» در این جایگاه در حالی رخ می‌دهد که همزمان، رژیم صهیونیستی کارزار تازه‌ای را برای متوقف کردن روند دیپلماسی هسته‌ای و سوق دادن واشنگتن به سمت تنش و درگیری مستقیم با تهران آغاز کرده است. در این چارچوب، انتصاب فردی که سابقه زیست، خدمت و پیوندهای ایدئولوژیک با محافل جنگ‌طلب اسرائیلی دارد، به‌عنوان مسئول میز ایران در کاخ سفید، نشانگر تضعیف تدریجی ظرفیت‌های مستقل آمریکا در سیاست‌گذاری و تسلیم تدریجی آن در برابر لابی‌های فراملی است.
از منظر راهبردی، این تحول را باید در ادامه فرآیند نهادینه‌سازی مداخله اسرائیل در ساختار تصمیم‌سازی امنیتی آمریکا تفسیر کرد؛ فرآیندی که از دوران جورج بوش پسر آغاز و با قدرت‌گیری جریان نئومحافظه‌کار شدت یافت. اکنون نیز در دولت ترامپ، با بازگشت عناصر کلیدی این جریان به بدنه امنیتی، زمینه برای اتخاذ تصمیم‌های تندروانه علیه ایران بیش از گذشته مهیا شده است.
به موازات این تحولات، مقاومت درونی در بدنه دیپلماسی آمریکا نیز رو به ضعف نهاده است. گزارش‌های منتشرشده حاکی از آن است که بسیاری از کارشناسان وزارت خارجه و امنیت ملی آمریکا، از روند سیاست‌گذاری تحت نفوذ لابی اسرائیل ابراز نگرانی کرده و نسبت به تشدید تنش‌ها در منطقه هشدار داده‌اند. اما ترکیب فعلی شورای امنیت ملی نشان می‌دهد که صدای دیپلماسی در حال خاموشی و منطق تقابل در حال اوج‌گیری است.
این تغییر در آرایش نیروهای تصمیم‌ساز در آمریکا، در بزنگاه مذاکرات هسته‌ای و در اوج تلاش‌ها برای جلوگیری از درگیری مستقیم، حامل این پیام است که فشار اسرائیل در حال غلبه بر عقلانیت دیپلماتیک است. چنین روندی نه‌تنها آینده مذاکرات را تیره می‌کند، بلکه خطر بازگشت به سناریوهای پرهزینه و بی‌ثبات‌کننده نظامی را افزایش می‌دهد؛ سناریویی که برخلاف منافع راهبردی هر دو کشور، تنها به سود ماشین جنگ‌طلبی و صنعت تسلیحاتی خواهد بود.
منبع: نورنیوز
ثبت دیدگاه