اگر ایالات متحده آزمایشهای هستهای انفجاری را از سر بگیرد، سایر قدرتها تقریباً به همان شکل پاسخ خواهند داد.
«قطر در فضای پرتنش پس از جنگ غزه، تنها کشور عربی است که هم واشنگتن و هم تهران به آن برای میزبانی مذاکرات تدریجی کاهش تنش، اعتماد دارند. اگر دوحه حتی در میانجیگری یک گفتوگوی محدود امنیتی یا تجاری بین کشورهای خلیج فارس و ایران موفق شود، دیپلماسی منطقه را پس از دههها اختلاف و خصومت ورزی دگرگون خواهد کرد.»
از سال ۲۰۱۴ کشورهای عضو ناتو واقعیتهای راهبردی و ضرورتهای ژئوپلیتیکی روسیه که ماهیت تاریخی داشته را نادیده گرفته و به این ترتیب زمینه برای ظهور چالشهای امنیتی جدید در روابط روسیه با جهان غرب ایجاد شد.
اکونومیست در سرمقاله این هفته خود تحلیل میکند که چین در حال پیروزی در جنگ تجاری با آمریکاست چراکه با فشارهای تعرفهای ترامپ مقابله به مثل میکند و در حال ایجاد نظم جدیدی در تجارت جهانی است.
گروه داعش که هشت سال پیش در سوریه شکست خورده بود، دوباره در حال قدرتگیری است؛ کاهش حضور نظامی آمریکا و بیثباتی پس از سقوط حکومت بشار اسد فرصت تازهای برای این گروه ایجاد کرده است.
آتشبس شکننده میان ایران و اسرائیل، آسیای مرکزی را در معرض تهدیدی تازه قرار داده است. این منطقه که با سیاست بیطرفی و توازن میان تهران، تلآویو و قدرتهای جهانی مسیر توسعه خود را پیش میبرد، نگران سرایت درگیریها و آسیب به مسیرهای تجاری حیاتی است. هرچند ایران از میراث فرهنگی و تاریخی مشترک برای نفوذ نرم بهره میگیرد، اما بیاعتمادی ایدئولوژیک و ملاحظات ژئوپلیتیکی مانع نزدیکی سیاسی شده است. در مقابل، کشورهای منطقه بر منافع اقتصادی و ثبات داخلی تمرکز دارند.
گروههای فلسطینی نشستهایی را در قاهره برای پیگیری اجرای توافق شرم الشیخ و تضمین تثبیت آتشبس در نوار غزه برگزار کردند.
رسانه آمریکایی مینویسد: ترامپ با دکترین تازه «دانرو»، نسخه تهاجمی دکترین «مونرو» را احیا کرده و نیمکره غربی را حوزه نفوذ مستقیم آمریکا میداند؛ از تحریم و حملات هوایی تا بسیج نظامی، هدفش تثبیت سلطه و حذف مخالفان منطقهای است.
در شرایط سکوت و انفعال جهان عرب، حوثیها به نیرویی قدرتمند در تخیل و گفتمان عربی بدل شدهاند.
به گزارش رسانه آمریکایی، دونالد ترامپ دوباره اسپانیا را تهدید کرد اما به نظر می رسد مقامات اسپانیا و ناتو دیگر به این موضوع اهمیتی نمیدهند.
تحلیلگران سه مسیر احتمالی پیش روی واشنگتن را بررسی میکنند: ادامه حملات در کارائیب، گسترش عملیات نظامی در خاک ونزوئلا و یا تلاش برای تغییر رژیم. هر سه مسیر، از دید ناظران، پرهزینه و فاقد منافع روشن برای ایالات متحده است.