در دولت دوم ترامپ، سیاست خارجی آمریکا بیش از هر زمان دیگر بر معامله، فشار و پیشبینیناپذیری استوار شده است.
ادعای آقای شی مبنی بر رهبری یک ائتلاف جهانی از قدرتهای بدبین به آمریکا، چندان هم خیالی نیست. در حوزۀ تجارت که همۀ کشورها خواهان پیشبینیپذیری هستند، ادعای چین مبنی بر لنگر ثبات بودن، دستکم در مقایسۀ نسبی، معتبر به نظر میرسد.
منابع میگویند، ترامپ در حال بررسی حملات علیه آنچه آنها کارتلها در داخل ونزوئلا میخوانند، بهعنوان بخشی از کارزار فشار گستردهتر بر مادورو است.
عضو شورای سیاسی حزب الله با بیان اینکه لبنان با یک معضل سیاسی بسیار جدی روبرو است، تصریح کرد: در حال بررسی همه گزینههای مناسب درباره طرح خلع سلاح مقاومت هستیم.
واشنگتن پست گزارش میدهد که «دکترین ترامپ» در ظاهر بر عدم مداخله در امور داخلی کشورها تأکید داشت، اما در عمل به سیاستی گزینشی و متناقض تبدیل شد. دولت ترامپ نقض حقوق بشر در کشورهای متحد اقتدارگرا را نادیده گرفت و همزمان دموکراسیهای منتقد را به شدت تحت فشار قرار داد. از حمایت از راست افراطی در اروپا تا جانبداری بیقید از اسرائیل، این رویکرد عملاً ایالات متحده را از نقش سنتی خود بهعنوان مدافع دموکراسی به بازیگری تبدیل کرده است که این نقش را تضعیف می کند.
نشست سازمان همکاری شانگهای در تیانجین و رژه باشکوه «روز پیروزی» در پکن، نمایش همزمانی از دیپلماسی، قدرت نظامی و روایت تاریخی چین بود. پکن با این صحنهآرایی، هم افکار عمومی داخلی را تقویت کرد و هم پیامی روشن به جهان فرستاد: چین خود را پرچمدار نظمی چندقطبی و غیرغربی میداند. از ابتکار «حکمرانی جهانی» شی جینپینگ تا تأکید بر خودکفایی نظامی، همه نشاندهنده تلاش چین برای معماری آینده نظم بینالملل است.
رهبر حزب دموکراتها در اراضی اشغالی بار دیگر بر درخواست خود برای بازگرداندن زندانیان از غزه و پایان دادن به جنگی که به گفته او برای بقای نخست وزیر این رژیم در منصب خود است، تاکید کرد.
دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، با در آغوش گرفتن پاکستان پس از درگیری آن کشور با هند در ماه مه و سپس اعمال تعرفههایی بالاتر از تعرفههای چین علیه هند، ۲۵ سال دیپلماسی را بر باد داده است.
با تضعیف فرصتهای دیپلماتیک و تشدید موانع سیاسی و میدانی، بحث «چرا» و «چگونه»ی تشکیل یک کشور مستقل فلسطینی، نه فقط برای فلسطینیها بلکه به شکلی واقعگرایانه، برای منافع بلندمدت اسرائیل نیز موضوعی ضروری است.
ارتشهای غربی شاید هنوز از نظر عملیاتی برتری داشته باشند، اما تردیدی نیست که چین میخواهد نشان دهد بهسرعت در حال نزدیک شدن به آنها است.
رژه بزرگ چین در پکن نه تنها نمایش قدرت نظامی بود، بلکه به صحنهای برای نمایش اتحاد سیاسی میان چین، روسیه و کره شمالی تبدیل شد؛ رویدادی که سلطهجویی غرب را آشکارا به چالش کشید.