تجاوز آمریکا و رژیم صهیونیستی به بهانه جلوگیری از ظرفیت هستهای نظامی ایران، در واقع در تداوم سیاستهای سنتی و کلاسیک غرب برای تضعیف ایران و کسب هژمونی نظامی آمریکا و رژیم صهیونیستی است.
آمریکا با برهمزدن ائتلافهایی که بهخوبی به آن خدمت کردهاند، خطر فروپاشی کلی ثبات و نظم را ایجاد میکند؛ فروپاشیای که در بلندمدت، چه از نظر هزینههای نظامی و چه جنگهای تجاری بیپایان، گران تمام خواهد شد.
روزنامه والاستریت ژورنال به نقل از مقامهایی در وزارت دفاع آمریکا گزارش داد که جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل در ماه ژوئن، وجود کمبود نگرانکنندهای در ذخایر موشکهای رهگیر ارتش آمریکا را فاش کرده و ناکارآمدی نسبی عملکرد این سامانهها را نیز آشکار ساخته است.
هشت ماه پس از سقوط اسد، سوریه همچنان گرفتار آشوب است و طرح پیشنهادی ترامپ تلاش می کند با تکیه بر نفوذ خود خطوط قرمزی برای ترکیه و اسرائیل تعیین کند. این طرح شامل عقبنشینی نیروهای اسرائیل و ترکیه، سپردن تأمین مالی به کشورهای عربی و محوریت شرکتهای ترکیهای در بازسازی است.
رسانه آمریکایی نوشته موج حملات موشکی گسترده ایران به اراضی اشغالی طی جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی، شکاف در ذخایر موشکهای رهگیر آمریکا را آشکار کرده و اگر ایران چند حمله موشکی بزرگ دیگر انجام میداد، اسرائیل ممکن بود ذخیره موشکهای پیشرفته «پیکان۳» خود را تمام کند.
به نظر میرسد هیچ پیشرفت یا شکست بزرگی در مذاکرات استانبول حاصل نشد.
پیش از حملات مشترک اسرائیل و آمریکا به ایران، مذاکرات هستهای میان تهران و واشنگتن به مرحلهای حساس رسیده بود و دو طرف به توافقی تاریخی نزدیک بودند؛ توافقی که شامل شفافیت هستهای، توقف غنیسازی بالا، همکاری کامل با آژانس و رفع تحریمها بود. حتی طرح کنسرسیوم منطقهای هستهای نیز در دست بررسی قرار داشت. اما آغاز جنگ، هر دو مسیر را مسدود و فرصت حلوفصل مسالمتآمیز بحران را از بین برد.
تصمیم رئیس جمهور فرانسه برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین، حمایت بسیاری از کشورها و خشم آمریکا و رژیم صهیونیستی را به همراه داشته است.
نخستوزیر اسبق رژیم صهیونیستی علت ادامه جنگ علیه مردم غزه را منافع شخصی و سیاسی نتانیاهو ارزیابی کرد.
دیدهبان حقوق بشر سوریه اعلام کرد: بر اساس توافقی میان اسرائیل و دولت جدید سوریه که با میانجیگری آمریکا حاصل شده، ورود هرگونه نهاد یا سازمان وابسته به دولت مرکزی سوریه به استان سویداء ممنوع اعلام شد.
تهران به شدت با هرگونه ترتیبات فراسرزمینی در قفقاز جنوبی مخالف است، زیرا نگران است چنین توافقی ارتباط زمینی ایران با ارمنستان را قطع کند، نفوذ ترکیه و جمهوری آذربایجان را به ضرر خودش افزایش دهد و مسیرهای تجاریاش به روسیه و اروپا را در معرض خواست و اراده باکو قرار دهد.