ونس که در جلسه ترامپ با رهبران آسیای مرکزی حضور داشت، تصمیم توکایف برای پیوستن به پیمان ابراهیم را یک «سیگنال» توصیف کرد. میتوان گفت که سیگنال مورد اشاره ونس، فقط برای رهبران کشورهایی همچون عربستان، سوریه یا لبنان ارسال نشده است، بلکه سران دیگر کشورهای آسیای مرکزی را نیز عملاً به پیوستن به پیمان ابراهیم به مثابه مقدمه اجرای گام به گام پروژه خاورمیانه جدید فرامیخواند.
اقدامات اخیر ترامپ با سیاست خارجیای که وعده داده بود یا هوادارانش انتظار داشتند، همخوانی ندارد.
وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران با ارسال یادداشتی به دبیرخانه سازمان همکاری اقتصادی در تهران نارضایتی شدید خود را از توزیع سندی با عنوان «بیانیه خانکندی، خلاصه رئیس هفدهمین اجلاس اکو» توسط باکو، اعلام و بر ضرورت اصلاحات مناسب و تغییرات لازم وفق توافقات و مذاکرات مطروحه در طی اجلاس مذکور، تاکید کرد.
«عبدالباری عطوان» تحلیلگر جهان عرب به بررسی مواضع کنونی مصر و گرایش آن به سمت ایران و چین در سایه پروژه های صهیونیستی-آمریکایی و پشت کردن کشورهای حوزه خلیج فارس به قاهره پرداخت.
نویسنده مشهور جهان عرب میگوید به دلیل شلیک موشکهای یمنی و ایرانی، تلآویو به شهر اشباح تبدیل شده و همه از آن خارج شدهاند.
پیش از آغاز درگیری، بسیاری از تحلیلگران یا احتمال حمله را اساساً منتفی میدانستند، یا در صورت وقوع، پیامدهای آن را قابل مهار و کمهزینه تصور میکردند. این نگاه کشور را در موقعیتی قرار داد که نه تنها از آمادگی راهبردی کاست، بلکه امکان پاسخ هدفمند، هوشمند و مبتنی بر بازدارندگی را نیز محدود ساخت.
آنچه تحت عنوان «آتشبس» میان تهران و تلآویو مطرح شد، نه نشانهای از عقبنشینی یا تردید، بلکه نماد تثبیت جایگاه ایران بهعنوان یک قدرت نظامی برتر در منطقه و جهان بود.
استفان والت معتقد است جاهطلبی شخصی ترامپ و وسواس او برای جاودانگی تاریخی، برخلاف منافع ملی و سنتهای دموکراتیک آمریکاست. کارنامه او سرشار از ناکامیهای مدیریتی، سیاستهای افراطی و ساختارشکنی است که باعث تضعیف اقتصاد، دموکراسی و جایگاه جهانی آمریکا شده. والت هشدار میدهد اگر جاهطلبی فردی بر منافع جمعی غلبه کند، کشور هزینه سنگینی خواهد پرداخت و عظمت حقیقی از ترامپ دور خواهد ماند.
حفظ ساختارهای اساسی در برابر یورش قدرتهای بزرگ جهانی خود یک پیروزی بزرگ است؛ درک ما از پیروزی باید توسعه یابد. در این میان نظام، تحت تأثیر فشار روانیِ فرقهای که اینک سامان نظری-عملی در تصمیمگیری دارد قرار نگیرد.
خوشحال و شاکرم که فعلا ایران و ایرانیان از مهمترین خطر تاریخ معاصر خود عبور کردهاند و نگرانم که درس لازم گرفته نشده باشد.
حملات اخیر اسرائیل به ایران بخشی از راهبردی گستردهتر برای حذف دشمنان منطقهای است، اما با وجود حمایت بیقید آمریکا، این رژیم هنوز به جایگاه یک هژمون واقعی دست نیافته است. اسرائیل فاقد مدارا با همسایگان، وابسته به حمایت خارجی و گرفتار خشونتهای بیپایان است. مقاومت ایران، بحران فلسطین و ناتوانی در تحمیل سلطه پایدار، نشان میدهند که تنها راه ثبات اسرائیل، توافق سیاسی با همسایگان است نه سلطه نظامی.