دونالد ترامپ با حمایت از احمد الشرع، رهبر جدید سوریه، قمار بزرگی در خاورمیانه آغاز کرده است؛ قماری که هدف آن، دور کردن دمشق از نفوذ روسیه و ایران و پیوستن به ائتلاف ضد داعش است. الشرع با پشتیبانی عربستان، ترکیه و قطر قدرت گرفته و وعده اصلاحات و همکاری امنیتی با اسرائیل را داده است، اما با بحران مشروعیت، ارتش ناپایدار، تحریمهای سنگین و اقتصاد فروپاشیده روبهروست. پیروزی واقعی او نه در جنگ، بلکه در بازسازی کشور و کسب اعتماد داخلی و جهانی رقم میخورد.
برخی از تحلیلگران از مناسبات مسکو و پکن با عنوان شراکت بدون محدودیت یاد میکنند، اما واقعیت آن است که این اتحاد با وجود اشتراکات بسیار و انکارناپذیر، با چالشها و تناقضهایی هم همراه بوده است.
وزیر خارجه ایران تاکید کرد مذاکره باید منصفانه و مبتنی بر منافع متقابل باشد، نه دیکتهنویسی و دستور شنیدن.
ارتش رژیم صهیونیستی مناطقی در جنوب شهر خان یونس در نوار غزه را هدف قرار داد.
دونالد ترامپ رئیسجمهور ایالات متحده در پیامی در رسانه اجتماعی خود موسوم به تروث سوشال اعلام کرد که به وزارت جنگ این کشور دستور داده است تا آزمایش سلاحهای هستهای را از سر بگیرد.
در شرایطی که فضای بیاعتمادی میان اسلامآباد و کابل در حال گسترش است، ایران میتواند نقش «میانجی واقعگرا» را ایفا کند؛ نقشی که نه از سر مداخله، بلکه از منظر مسئولیت امنیتی و منطقهای تعریف میشود. آینده صلح و ثبات در شرق ایران، به موفقیت چنین ابتکاراتی وابسته است؛ ابتکاراتی که اگر با تدبیر و هماهنگی نهادهای منطقهای همراه شود، میتواند از شعلهور شدن دوباره جنگی جلوگیری کند که تبعاتش بهسرعت از مرزها فراتر میرود.
ماههای اخیر برای دو ابرقدرت جهان، چین و آمریکا، دوران سختی بوده است
سلسله حوادث منطقهای پس از آن، شوکهایی ایجاد کرده که به باور تهران، میتواند زمینهساز یک تغییر بنیادین به نفع ایران باشد.
دستور جدید برای ناو یواساس جرالد آر. فورد نشاندهنده تمرکز فزاینده دولت ترامپ بر نیمکره غربی است و مرحله تازهای از تشدید توان نظامی آمریکا را رقم میزند.
روابط آمریکا و اسرائیل وارد مرحلهای تازه شده است؛ جایی که دونالد ترامپ، برخلاف گذشته، نقش قیم و ناظر را بر بنیامین نتانیاهو ایفا میکند. از واداشتن او به عذرخواهی تا رد صریح طرح الحاق کرانهٔ باختری، نشانههایی از تغییر توازن قدرت میان واشنگتن و تلآویو دیده میشود. هرچند ترامپ همچنان از اسرائیل حمایت میکند، اما کنترل بیشتری بر تصمیماتش اعمال میکند و دیگر از آن شیفتگی بیقید و شرط دوران نخست ریاستجمهوریاش خبری نیست.
به نظر میرسد اتحادیه اروپا تا حد زیادی از تحولات جهانی کنار گذاشته شده و در مورد ایران نیز با دست خود، نقش بروکسل در پرونده هستهای ایران را کمرنگتر از همیشه کرد.