روز گذشته کانادا، بریتانیا و استرالیا کشور فلسطین را به رسمیت شناختند؛ اقدامی نمادین در پاسخ به جنگ ادامهدار اسرائیل در غزه و گسترش سرزمینی آن در کرانه باختری اشغالی. انتظار میرود کشورهای بیشتری، از جمله فرانسه و پرتغال، در روزهای آینده، فلسطین را به رسمیت بشناسند. اسرائیل در روزهای اخیر واکنش نشان داده و مواضع خود را سختتر کرده است.
نشریه آمریکایی در گزارشی نوشت: «ولادیمیر پوتین خواهان پایان جنگ اوکراین است، اما تنها در صورتی که این صلح، منافع راهبردی روسیه را تثبیت کند.»
در پی اعزام دو زیردریایی هستهای آمریکا توسط ترامپ به واکنش تهدیدآمیز دیمیتری مدودف، کرملین نسبت به افزایش «ادبیات هستهای» هشدار داد و تأکید کرد که سیاست خارجی روسیه را تنها پوتین تعیین میکند. با نزدیکشدن ضربالاجل آتشبس ترامپ، تنش میان واشنگتن و مسکو تشدید شده است و سفر احتمالی استیو ویتکاف به مسکو، آخرین فرصت برای توافق پیش از تشدید جنگ ارزیابی میشود.
هر امپراتوری علمی روزی به پایان میرسد و دوران سلطه آمریکا بهعنوان ابرقدرت فناوری جهان ممکن است به پایان رسیده باشد.
طبق گزارش نشریه ژاپنی، درحالی که آمریکا میدانست ژاپن بهدنبال تسلیم است و راههای جایگزینی برای پایان جنگ وجود داشت، هیروشیما و ناگازاکی را بمباران اتمی کرد.
تصاویر منتشر شده در برخی از رسانههای لبنان از تظاهرات گسترده مردمی در حمایت از حزب الله در نقاط مختلف این کشور خبر دادهاند.
وزیر اطلاع رسانی لبنان از موافقت هیات وزیران با انحصار سلاح در دست دولت طبق اهداف مندرج در سند آمریکایی خبر داد.
ارتش رژیم صهیونیستی که این روزها با بحران کمبود نیروی انسانی مواجه است، با تاسیس گردانی از نیروهای پیاده نظام ذخیره از گروه سنی ۵۰ تا ۵۵ سال موافقت کرد.
رسانه صهیونیستی در گزارشی با اشاره به اینکه آمریکا در جریان حملات موشکی ایران به سرزمینهای اشغالی ۱۵۰ موشک تاد شلیک کرد، نوشت تجدید این ذخایر، چالش مهمی را برای ایالات متحده ایجاد میکند.
روزنامه انگلیسی گاردین به نقل از منابعی در یگان ۸۲۰۰ ارتش رژیم صهیونیستی فاش کرد که دادههای پلتفرم ابری «آژور» متعلق به شرکت مایکروسافت به عنوان یک پایگاه اطلاعاتی گسترده درباره ساکنان کرانه باختری مورد استفاده قرار گرفته است.
در واقع، در طول جنگ ۱۲ روزه، هر شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس (GCC) نگرانی خود را از سرایت خشونت به سرزمینهای خود ابراز کردند، اسرائیل را به شدت محکوم کردند و بر موضع بیطرفانهی خود تأکید کردند. این محکومیتها – از جمله از سوی کشورهایی که امضاکنندهی پیمان ابراهیم هستند – نشاندهندهی همسویی با تهران نبود، بلکه تمایل آشکار آنها برای حفظ امنیت خود و ارسال پیام عدم دخالت بود.